02.

Nie miałam pojęcia co robię. Kilka minut temu miałam być już martwa. Dlaczego musiał to zniszczyć? Mogłabym być dupkiem i nie iść za nim. Jest miły, ale ja tego nie potrzebuje. Jego "miłość" nie potrwa długo. Po prostu myśli, że jestem jakaś...głupia i potem mnie zostawi samą. Jak każdy.
-Dzięki...Dzięki za uratowanie mnie. -powiedziałam nieśmiało.
-Myślałem, że powiesz: Skoczę, bez względu na to, co zrobiłeś...-oznajmił.
-Nie...Yyy...Nie chcę, abyś się angażował w tę pomoc. -włożyłam ręce w kieszeń.
-I tak nie mam nic na głowie...-westchną. - Hmm...w ogóle Cię nie znam...-uśmiechną się, w świetle księżyca mogłam dostrzec jego zielone oczy.
-Dobrze. Dla Twojej informacji, nie jestem typem włóczęgów. Po prostu spadłam... i to nisko. Jestem osobą, która za dużo ufa, za dużo. -spojrzał na mnie mętnie. -Jestem też dziewczyną, która ma w dupie ten cały świat.
-Masz wiele twarzy Knives...-podniósł brew.
Ja? Wiele? Miałam tylko jedną, którą lubiłam.
-Taaa...-wymamrotałam z nutką sarkazmu.
-No więc, dzisiaj będziesz musiała zostać u mnie. -oznajmił
-Tylko, aby Pan Wielka Gwiazda Popu mnie nie denerwował w nocy. -drażniłam się z nim.
-Myślę, że to samo powinna powiedzieć Panienka O Wielu Twarzach. -zażartował.
-Harry takie wymyślane imię. Dlaczego właśnie takie? -przechyliłam głowę na bok.
-Moja mama miała mi dać na imię Edward, ale zakończyło się to tym, że tak mam na drugie imię. -wzruszył ramionami.
-Podaj całe imię. -poprosiłam.
-Tylko się nie śmiej.
-Nie będę. Obiecuję.
Uniósł brew. Patrzył się na mnie pytająco.
-Dobra.-postanowił. -Harold Edward Styles.
Na moich ustach pojawił się uśmiech.
-Harold? O mój Boże, które jest gorsze?! -starałam się powstrzymać śmiech. -Jeżeli ktoś, kiedyś będzie krzyczał na ulicy Harold, to wiedz, że to ja.
-Uroczę. Wyobrażam sobie...Ja na stacji, w pociągu, a ty biegniesz za pojazdem i wołasz. -uśmiechną się.
Pokręciłam głową.
-Najgorszy obraz na świecie!

Szliśmy w ciszy, dopóki nie dostrzegłam ogromnej rezydencji z fontanną w ogrodzie.
-Gdzie my idziemy? Do królowej? -zażartowałam, a on się uśmiechną.
-Witaj w moim domu.

Moje brudne conversy zostawiły plamę na białej, marmurowej podłodze. Uważałam tylko, aby niczego nie zniszczyć.
-Więc...Wolisz pokój gościnny, czy mój pokój? -mrugną.
Zmrużyłam oczy.
Co za bezczelny drań!